SEMEMANGNYA menarik diungkit kembali
perbandingan sejarah di antara pilihan raya umum 1974 dan paling terkini
yang bakal dilangsungkan pada 5 Mei 2013. Tidak dapat dinafikan bahawa
Yang di-Pertuan Agong Sultan Abdul Halim Muadzam Shah yang telah
memperkenan pembubaran Parlimen kedua-dua era tersebut adalah satu
peristiwa yang begitu sukar untuk diulangi.Juga begitu menakjubkan dan mungkin juga secara kebetulan Perdana Menteri ketika pertama kali Sultan Abdul Halim menandatangani pembubaran Parlimen ialah Tun Abdul Razak Hussein iaitu bapa kepada Datuk Seri Najib Tun Razak.
Tetapi satu perkara paling menarik dan juga kritikal untuk dihayati oleh rakyat Malaysia adalah suasana pilihan raya 1974 adalah begitu getir sekali kerana keputusan pilihan raya 1969 yang menjerumus kepada rusuhan kaum paling terburuk dalam sejarah Malaysia.
Pengundi pilihan raya 1974 memikul tanggungjawab yang begitu berat pada ketika itu kerana pilihan mereka akan menentukan arah tuju politik negara sama ada mahu terus bersama dengan corak kepimpinan Barisan Nasional (BN) atau dengan pembangkang yang diketuai oleh DAP.
Pembangkang terutama sekali DAP begitu yakin bahawa pengundi terutama sekali daripada kaum Cina akan memilih mereka jika keputusan 1969 diambil kira yang banyak memihak kepada DAP. Tetapi akhirnya rakyat Malaysia memilih corak perkongsian kuasa yang diamalkan oleh BN dengan memberi mandat yang begitu besar malah melebihi 2/3 jumlah kerusi Parlimen.
Keputusan pilihan raya umum 1974 telah mencorakkan kestabilan dan kemakmuran Malaysia hampir empat dekad lamanya sehinggalah keputusan pilihan raya umum 2008 sekali lagi mengulangi detik persimpangan ke mana arah tuju rakyat Malaysia.
Begitu kritikalnya keputusan pilihan raya 1974 yang dibayangi oleh pilihan raya 1969 sekali lagi berulang kerana pilihan raya tahun ini juga dihantui oleh keputusan pilihan raya 2008 yang tidak memihak kepada BN dan buat kali kedua gagal memperolehi mandat 2/3 kerusi Parlimen seperti mana yang telah berlaku pada tahun 1969.
Tetapi selama lima tahun pasca 2008 rakyat telah melalui era politik pembangkang yang sedikit sebanyak telah mencacatkan keharmonian dan pembangunan negara. Memang benar tidak berlaku rusuhan kaum tetapi politik melampau pembangkang yang telah mempolitikkan segala isu daripada isu ekonomi, sosial, pendidikan sehinggalah kepada hal keselamatan dan kedaulatan telah memporak-perandakan keharmonian dan perpaduan rakyat.
Pengundi Melayu dan India kebanyakannya telah akur dengan kesilapan 2008 kerana suasana politik melampau tidak memberi manfaat kepada sesiapa. Tidak syak lagi wujud perasaan pengajaran dan iktibar dari kalangan pengundi kedua-dua kelompok ini.
Tetapi pembangkang begitu yakin bahawa pengundi Cina tetap akan menyokong mereka seperti mana yang telah berlaku pada tahun 2008. Sebab itu Johor dikatakan menjadi tumpuan mereka kali ini kerana persepsinya adalah pengundi Cina di Johor dianggap sebagai undi penentu di kebanyakan kawasan sama ada Parlimen atau negeri.
Johor juga merupakan kubu kuat MCA kerana pilihan raya 2008 menyaksikan negeri itu menyumbang tujuh kerusi Parlimen dari keseluruhan 15 yang dimenangi oleh parti tersebut. Menjadi cita-cita DAP jika pengundi Cina Johor memilih mereka maka MCA bukan sahaja dapat dihapuskan tetapi DAP akan menjadi parti yang paling dominan dalam pembangkang.
Strategi politik DAP yang berteraskan kaum Cina dan berada dalam kelompok pembangkang adalah begitu berbahaya kerana ini memungkinkan senario kaum Cina tidak diwakili dalam Kerajaan Pusat. Tambahan pula Presiden MCA Datuk Seri Dr. Chua Soi Lek pernah menyatakan bahawa parti itu tidak akan menerima jawatan Kabinet jika keputusan pilihan raya 2013 lebih buruk daripada 2008.
Begitu tidak sihat bagi Malaysia jika sebahagian besar kaum Cina berada di luar kerajaan jika diteliti pengajaran pengalaman yang dialami pengundi Melayu di Singapura. Majoriti pengundi Melayu tidak menyokong kerajaan PAP pada pilihan raya 2001 kerana merasa terkilan dengan pendirian Singapura yang menyokong kempen memerangi keganasan Amerika Syarikat yang ditafsirkan sebagai kempen menindas umat Islam.
Walaupun PAP memperolehi jumlah sokongan yang begitu padu iaitu sebanyak 75 peratus undi, tetapi sokongan tersebut hanya datang daripada satu kelompok pengundi sahaja iaitu kaum Cina.
Tetapi keputusan pilihan raya 2006 telah mempamerkan penghijrahan pengundi Melayu di mana hampir 80 peratus telah kembali ke pangkuan PAP. Malah PAP dikatakan bernasib baik masih mampu memperolehi 66 peratus undi hanya kerana ihsan pengundi Melayu.
Berlakunya perubahan sikap pengundi Melayu dari tahun 2001 hingga 2006 adalah kerana selama lima tahun kaum Melayu bagaikan terpinggir daripada arus pembangunan Singapura gara-gara di label sebagai penyokong pembangkang.
Pengundi Cina di Malaysia tidak boleh memperlekehkan peranan yang telah dimainkan oleh MCA selama lima tahun kebelakangan ini. Walaupun berada dalam keadaan yang agak lemah kerana persepsi keputusan pilihan raya 2008, parti itu masih mampu memainkan peranan yang agak efektif.
Hubungan diplomatik dan ekonomi di antara Kuala Lumpur dan Beijing menjadi bertambah erat terutama sekali ketika era kepimpinan Najib. Walaupun kedua-dua negara mempunyai masalah pertindihan sempadan maritim di Laut China Selatan, tetapi isu ini tidak bergolak seperti mana yang dihadapi oleh Filipina atau pun Vietnam.
Begitu juga dengan hubungan ekonomi menjadi bertambah rancak seperti pembinaan kompleks penyelenggaraan kereta api oleh syarikat pengeluar lokomotif terbesar dunia China South Locomotive & Rolling Stock Corporation Ltd. dan juga penubuhan kampus cawangan luar negara Universiti Xiamen di Salak Tinggi adalah manifestasi betapa pentingnya pengaruh MCA dalam Kerajaan Pusat.
Pengundi Cina mempunyai tanggungjawab yang agak berat kali ini kerana pilihan mereka akan menentukan arus pembangunan negara yakni sama ada mereka mahu bersama-sama menjayakannya atau pun hanya menjadi pemerhati sahaja.
